Bir öykünün 'mısra'sındaydı
AŞKYüreğimin kanı'ydı mürekkep olan
Satırlarıma sevgiyle başlarken..
Hüzünle son buluyordu umutlar
Seni yücelttikçe küçülüyordum hep
Ve seni sevdikçe, ummalı bir kaçış içinde..
Kalemlerimi kırıyordun ardın sıra bakmadan
Çok sonra farkettim ki....
İnsanın kendisini sevmekmiş
AŞK!
Ve seni dün gibi severek...
Yarınlarını bekliyorum diyebilmekmiş
AŞK.
...............................
...............................
sadece bir işaret
Bir ışık
Bir tılsım
Bir kırpınış
Ufak bir sesleniş yeter, sana gelmeme...
Ve bana geldiği'n an,
Yarınlarım çiçek açar her mevsimde.
Turgay Parlakyıldız