Aşk Şiirleri

unut/tun
vücuda gelen yalnızlıkta adın olduğunu
sevmeyi de unuttuğun kadar

sustum dönemeçlerini geçiyorum ağır ağır
sanırım vakit kirli sakallarıyla
gözyaşına olta atan balıkçı vakti
artık nasipte ne varsa
ne kadar varsa işte sızımız
üzgün sularımdan
yavan bir ekmeğe doldurup
soframıza katık etme vakti
akşamına çalan gün aşırı yalnızlıkta
ki sen öpüp de götürdüğüm nimetimdin
alnımın yazısından öte suskunluğumda

teğet geçtiğim yıkılmalar anısına
bir tutam ateş koparıyorum kıyametten
ve basıyorum sineme
sen niyetine
senai günlerin parıltıları azalıyor
gecenin asma tavanında
şimdilerimin karanlık odasında
bir mum ışığına dert döken gölgesidir
benden olmayan bedenim
ve asaf günlüğüm
bomboş sayfalara doğum sancısı eşiğinde
doğsan benden büyük boşluğunun çığlığı yırtacak
dilimdeki kenzül arş çağlayan tövbelerimi
doğmasan sensin kefenlenen sessizliğe
yürüyüşü olacak çarpık ayaklarımın

ey merve ile safa arası çaresizliğim
bulduğunda bir yudum hayat
tövbelerime konan kuşlarla havalansın
teslimiyet huzuruna eren ruhumda
ve ben
etten tırnaktan kanatırken seni
gülen gözlerini silerim
baktığım camların sokak yansımalarında
bir elif sanki bitişin
sükuta düşen mahşer kalabalığı
bir avuçluk gülen yanımda
yine de secdelerimin ardında amin kokuyor
niyetlerime iliştirdiğim adın
kurbanlarım dizilir tekbir huşusuyla sevdaları bağlı
ben çığlıklarıma aldırış etmeden
seni adadığım bütün güzel düşleri
kesiyorum tek tek
yarına çıkmaz fırtınaların sessizliğinde

adam kadar sevdim seni yine de yetmedi
adam gibi gitmeli şimdi yarına
hiç bir şey almadan dünden
gitmeli ya
yinede boşluğuna gölgen sinmiş sanırım yüreğimin ki
ne zaman papatya kokan kırları geçsem
saçların kokuyor
ve ne zaman yaslansam çam ağaçlarına
solmayan yalan yeşili gözlerini görüyorum
bilmecen gordion düğümü boğazımda
ilk hece de sensiz düşecek dilimden biliyorum
ve işte çığlık fırtınası kopuyor sessizce içimde
bulutlarımda biriken yüklü iç çekişlerime

üzülme nakaratları dağlarımın yalnızlığında
kuru yapraklara nasiplenmiş
her biri savruntusunda hazanın
oysa çok vardı daha son/bahara
içlenmiş hasret yağarken yollarıma
gidebilmenin adamlığı üzerine
hiç yüksünmeden hazırlar kendini
sevi yolların tozunda adam gibi
gölgelendiğim gidiş durakları
tek yolculuk nokta kadar
anla işte
gidişimde gelişim gibi
adam kere sevmişliğim gibi
ancak adam kadar
adam gibi