Ateşler boğuluyordu,
Harman yangınlarında,
Yaşamlar SEL,
Umutlar DAĞ oluyordu....
Alev Alevdi GÜNEŞ,
Ateşi kıskanırcasına....
Bense,
Yaşama UMUT ekiyordum,
Umuda YAŞAM...
Ölüme neşter atıp
Şifa dağıtıyordum, tüm arzulara
Tekmil zamanlara.....
Çisil çisildi YAĞMUR,
Bulutlar özleme SON diyordu
SEVGİ yağıyordu,
AŞK doğuyordu,
YAŞAM oluyordu...
05 / 7 / 20013 Necip KAHRAMAN
Kategoriler
