Aşk Şiirleri

Ben,
Yalnızlığın onurlu çocuğuyum kadın..
Kopardıkları göbek bağımla ayırdılar aşk’tan..
Ve unutturdular,
Hemen sonra ağlayışımdan..

Tutkulu kadınların sadakatsiz dokunuşlarına gömdüm ışığımı..
Gözlerin hala inadına yakıyorken karanlığımı,
Omzunu uzattı tanrı..
Ben ağladım..

Gömdüm kadın..
Yüz sürmediğim tenlere gömdüm kokunu..
Her sevişmede çoğaldın..

Ben eksildikçe her çoğalışında,
‘’Yalnızlık bu ‘’ dedi tanrı,
Fısıldadı kulağıma..

Hiç acımadın kadın
Bedenime sakladığım cehenneme üflerken nefesini
Acımadın..
Yaktın bütün gemileri..

Hayat kokan ellerinle uyudum ölüme..
En huzurlu maskemle yüzümde..
Ve seve seve..

Ben yalnızlığın onurlu çocuğuyum kadın..
Ölmem..
Ölemem aşk’tan önce..