Gecenin zifiri karanlığında çığlıktı gurur
Yalnızlığa aşıktı illegal bir tutkuyla
Tek tek gecenin kandilleri yanardı penceresinde
Gurur saçlarını tarardı ,yıldızdan hanesinde
Ağlardı ara sıra,kimse görmezdi
onu ,bir ay ışığı anlardı bir de toprak ana
Oysa mutlu sanırdı insanlar gün ışığına düşünce
yorgun ve solgun aksi ,sessizce...
Dalgalara anlatırdı bazen
mişli geçmiş
aşk masalını
Ruhu uzakta terkedilmiş bir deniz feneriydi
Kimse ışığını yakmaz olmuştu artık
Ne de olsa hikaye sona ermekteydi
Ağladı yine gurur,üşüdü gece boyu
Sonra döküldü toprak ananın tertemiz sinesine
Küçük bir papatya oldu
aşk bahçesinde
Sevdalılar yapraklarını yolsun istedi
Seviyor, sevmiyor diye
Ve...
Aşklar
bittiği yerde
yeniden doğarken şimdi
Gurur
aşk için canından vazgeçmişti.
Yasemin Göksel
Kategoriler
