Elveda dediğim
aşkıma, hala yanmakta yüreğim
Manasız sebeplere yenik düşen duygularım
Onu benden çalan anlamsız bir gurura
Yenik düştü yorgun gönlüm…
Gurur!
Ah şu gurur…
Nice sevdalara tanık olan
Ve
Nicelerini de bitiren gurur…
Girişleri hep saltanatlı olmuştur
Sevdalı gönüllere
Ayrılışları ise, hep acı, hep gözyaşı…
Ardında bıraktıkları ise acılı bir yürek
Ve pişmanlıklarla dolu bir elveda...
Şimdi diyor ki deli gönül
Her şeyi unut
O kahredecesi gururu da
Şimşek olup çak, inlet yine yeri göğü
Ardından boran sağanaklığında yağ durmaksızın,
Yağ delicesine...
Kurumuş çatlamış teni ıslansın boranlarımda
Yine sırsıklam âşık et
Tüm
aşklara meydan okurcasına
Sonra sarıl ona sımsıkı
Bir bedende tek yürek olsun yine kalpler
Çarpsın dursun deliler gibi!
Aşkla...
İşte bunlar benim dünyamda
Kendi düşlediğim seraplarım...
O çoktan unutmuştur nasılsa
Haksızda sayılmaz
Elveda deyip giden bendim
Onun dünyasında ben
Belki de küçücük bir kıvılcımdım
Yangınların içindeki kıvılcımlar
Nasıl sayılabilir ki hatırlansın?
Şimdi
Manasız gururumun pişmanlığıyla,
Kendi kendime hayıflanıyorum…
Elveda dediğim ask’ıma hala, hala...
Yanmakta yüreğim...
Ve hala Kanamakta için için...
Ve ben kahrediyorum şimdi
Kahrediyorum onu benden çalan
Manasız gururuma...
Serap Sönmez
Kategoriler
