Bir zamanlar
aşk ve kader sıkı dostmuş.
birbirlerinden asla ayrılmazlarmış.
aşk kaderin sır dolu gözlerine vurulmuş.
deli gibi sevdalanmış ona.
yüreği serçe gibi çarpmış
aşkın, kadere bakınca.
sarılınca kadere daha mutlusu yokmuş dünyada.
söylemiş kadere onu sevdiğini, kalbini güneş gibi erittiğini.
ama kaderin gönlünde acı varmış.
acının gücü kaderi mutlu edermiş.
kandırmış oracıkta
aşkı.
aşk sevgisini karşılıklı sanmış.
çiçek gibi gülmüş yüzü, gül gibi, umut gibi.
bir gün zalim kader söylemiş
aşka,
aslında acıyı sevdiğini.
zavallı
aşk ise parçalanmış yüreğini avuçlarında tutarak,
boynu bükük, sessizce, terk etmiş kaderi.
acıyla mutlu olamamış kader.
gecegündüz, nefes nefese aramış
aşkı ama bulamamış.
kader artık acıyla yalnız kalmış.
işte o günden beri insanlar kaderinde
aşk oldukça hep acıyla yaşamış...
YAZAN: KAAN MUMCUOĞLU
Kategoriler
