Yaşanmış varsaydım,
Yaşanabilir olan her duyguyu
aşka dair.
Yanmışız içimizdeki gururla,
Gelememişiz bir adım.
Sevmiş, özlemiş, ağlamış, gülmüşüz varsaydım.
Başlasaydı bitmeyecek miydi zaten?
Bir şeye hiç sahip olmamak,
Sahip olup kaybetmekten daha az acı vermez mi?
Bağlanıp da ayrılsaydık,
Anılar, bakışlar, dokunuşların özlemi çıldırtmayacak mıydı bizi?
B
aşkasında aramayacak mıydık, o tadı bulamayacağımızı bile bile...
Çaresizce sarılıp yastıklara,
Benmişim gibi senmişsin gibi koklamayacak mıydık?
O şarkıda dans etseydik,
Daha mı az üzülecektik edemediğimiz anlara?
Aşk mı olacaktı adı macera mı,
Koyulmayacak mıydı yoksa bir isim?
Acı değil mi
aşkın diğer adı, paylaştıkça azalan hani...
Bırak!
Paylaşmayalım ki büyüsün.
Aşk yabandır.
Eğitilmez,dizginlenmez,evcilleşmez.
Bırak her şey böyle kalsın.
Her başlayış tükenişin ilk adımı değil mi?
Bırak bu duyguyu tükenmesin.
Seni özlemek...
Özlediğini bilmek...
Gururunla savaşını izlemek,
Öfkelendiğini görmek güzel.
Gurur öfke sevgidendir.
Sevilmek güzel...
Ağustos / 2004 / Arşiv