Eğiliyorum, içime bakmak için, arkamdan itip aşağı atıyorlar
Eğiliyorum, düşüp kayboluyorum, bir nesneden farkımın olmadığını anlıyorum.
(Özdeyiş vadisinden topladıklarımla başlıyorum hayata her dem)
Dere, yatağının değiştirilmesine sel olarak yanıt verir
Zeytin, üstüne kapaklanan taşı delip el uzatır güneşe
Karahindiba, asfaltı çatlatıp yeşertir açtığı deliği
Karıncalar, kaldırımlara kafa tutarcasına güzergâhını bulur
Ruhu aç olan,
aşkı banar damarlarına; ödül ve ceza.
(Vardığımda aldatılan halklar geçidine, gördüm iki yüzlü devlet adamlarının gülümsemelerini)
Paranın sözcüleri, bilinci olmayan bir halka
Acı verir, savaş verir, ölüm verir, ağlama duvarları verir
Sonra eline bir mendil tutuşturur, sanırsın ki silecek
Gözlerini bağlar o mendille, göz yumman için savaşa;(susmak erdemdir)
(İçim bulandı ve
aşkla çıktım bulutların üstündeki gemiye; maviliği içip arınmak için)
Sonsuz bir epifani, içinde sinema olan bir tablo; filmler ve renkler
Hislerini yıkadığın nehir; kitaplığın.
Dünyanın ve tabiatın yalnızlığına rağmen
Sayısızca sayfalar, karalama kâğıtları; ağrılarımızın vardiya değişimi.
Sonuç: yalnızca
aşkı olanın masumiyeti vardır
(Ve
aşkla düştüm çukurlarla dolu ateş tarlalarına; sessiz kalanlardan utandım)
Şehirler, caddeler, ışıklar ve maddeler
Pezevenkler ve içi bulanık harita dolu herkes, her nesne
O' nu senden bir şekilde almıştır, hepsini yenemezsin ki ama
Kanayan yerlerinden damlayan
aşk seni insan yapan tek şeydir
Ey yalnız, uyanıyor musun her şey uyurken ?* Bu, içindeki kılıç şakırtıları.
Birbirlerini en iyi yerlerinden kesiyorlar ; bu da, söz ülkesine ait.
Söz, taksiyle bütün varoşları dolaşıp kendisini öldürecek adamı arar
Adam tenezzül etmez. Söz, elinde bir kapıyla dolaşır dünyayı açmak için.
(Yanmak biriktirdim üşüyen ruhuma; yandıkça,
aşkla söndürüldüm)
O hala yoktur, olmadığı kadar insansın
Gitmiştir, bitirmiştir kendinde sana ait ruh mülkiyetini
Belki soğuk bir garsoniyerde bali çekiyordur şimdi
Belki bir genelevde orospudur, dostu yiyordur bütün parasını
Belki iç organları fesatlıktan çürüdüğü için ölmüştür. Yine de,
Geçip gidişinden biriktirmeye devam ediyorsun kumdan gövdesini.
(Önce etim ve kemiğim yok oldu; acının bedelsiz satıldığı insanları gördükçe)
Ağızlarında yangınlara şarkı taşıyan kuşlarla
Kendimi bölüp bölüp yolluyorum ona; belki şaşırıp "hala mı" diye mırıldanır içinden
İpte sallanıp duran iki sözcükten biri oluyorum adını her duyduğumda
Bütün cinayetlerim temizleniyor. Dünya benden temizleniyor,
aşkla.
(Ve serbest yoksulluk programı; özgürce yok olma seçeneği altın tepside sunulan)
Sonra anlıyorum ki, hiç kimsemiz yok, birer anti kahramanız
Bizi her gün boşluklara atıyorlar plastik çiçeklerle beraber
Ve hislerimizi yok edip üzerine kurdukları finans merkezlerindeki
İşçi çığlıklarından güne reddedilmiş cennetimizle düşüyoruz
Yaşasın sefaletimiz; çıkışsızlığımız, sanatımızdır artık.
(Öykünün babasından borç aldım asiliği ve küfrü de kendimden ekledim yazıya)
Gecenin yuttuğu rüzgar
Gogol' un paltosundan çıkan
Küçücük, ufalanmış insanlar çöplüğüne savuruyor
Yapraktan kulübelerimizi.
Bize daha çok savaş gerek
Daha çok acı
Daha çok ölüm
diye acıyı acıyla besleyen
Yalanları ağızlarının parçası olmuş güçlü adamlar
Linç biriktirme senaryolarındaki
Kusursuz rol paylaşımı sonucu
Işıl ışıl parıldayan para politikalarıyla
Yedi sülalesine yetecek kadar günah saçıyorlar.
Sonuç: yalnızca
aşkı olanın masumiyeti vardır.
Metin Akdeniz
21 Temmuz 2010
*James Joyce
Yazarın Notu:Özdeyiş vadisinden topladıklarımla başlıyorum hayata her dem
Vardığımda aldatılan halklar geçidine, gördüm iki yüzlü devlet adamlarının gülümsemelerini
İçim bulandı ve
aşkla çıktım bulutların üstündeki gemiye; maviliği içip arınmak için
Ve
aşkla düştüm yeniden çukurlarla dolu ateş tarlalarına; sessiz kalanlardan utandım
Yanmak biriktirdim üşüyen ruhuma; yandıkça,
aşkla söndürüldüm
Önce etim ve kemiğim yok oldu; acının bedelsiz satıldığı insanları gördükçe
Ve serbest yoksulluk programı; özgürce yok olma seçeneği altın tepside sunulan
Öykünün babasından borç aldım asiliği ve küfrü de kendimden ekledim yazıya.
Kategoriler
