Yavrum
En muhtaç olduğum anlar sustun
Hiç konuşmadın
Mahcup mahzun baktın gözlerime
Ben anlıyor sandım sessiz kalan dillerine
Aldandım
Ses ver dedim vermedin
Seni beklediğim bu yerde
Hala özleyerek beklemekteyim
Kışın o dondurucu soğuğunda
Ellerim yapışırdı dudaklarıma
Tutamadık sevdamızı
Ne dilimle nede yüreğimle
Sen sonsuzluğa giderken
Boynu bükük kaldı gönlüm
Uzak mekanlara dağıldı densiz olan özüm
Sendin bu alemde yaşarken benim iki gözüm
Sonra sensiz kalan dudaklarım kurudu
Birden
Sana hasret inadına
Durmadan hep içtim
İçtikçe de kendimden geçtim
Hayaller kapladı bütün gecelerimi
Kendi kendime konuşur oldum seninle
Gölgelerim korkmaya başladı aniden
Kadehlerin son deminde
Bile sen yoktun içinde
Hep suçluyu aradım bulutlar arasında
Rüzgarlara sordum
Seni
Bilmediğini söylediler
Kızgınlığından parlayan şimşek
Yüreğime ateş attı,aniden
Nasıl yaktı bir bilsen
Günlerce toprak
Hem sana ve hem de bana baktı
Bende ona
Ne dilim vardı konuşmaya o an
Nede adını sordum yıldızlara
Kapkaranlık sarmış her bir yanı baksana
Ağzımdan çıkan nefes
Soğuktan buhar olup yüzümde buz tutuyor
Silahtan çıkan kurşun gibi sevdan
Bedenimi sızlatıyor
Rüyaların arsında anarak eziyet veriyor
Acılarınsa hiç gitmiyor,göğsümden
Durmadan hep
Aşkımızı seriyor
Bahattin Tonbul
12.11.2010