Söylediğin her sözün hedefe ulaşamaz
Bir kez durup yoklamaz, geri dönüt almasan.
Yâr, yağan kar üstünden sarp dağları aşamaz
Duyurup dört bucağa, haberini salmasan,
Nasıl dersin? Ben doğdum,
aşkın tam da a'sında.
Esasında beyhude geçtin
aşk ifasında.
İşte, bu durumdur ki,
aşkın gönle damgası,
Kaynar dağdır; altından, akıp gider magması.
İşte bende, derinde, halden hale geçen şey,
Tanımsızlık değildir; aç gözünü, bir bak, ey!
***
Her kayan yıldız ardı karanlıkta silik iz
Olduğunu yadsıdın giderken sonsuzluğa,
Yutar "karadelik"'ler; olmaz hiçbir şey bariz
Say, leb-i deryadasın; aldırma susuzluğa
Çakılıp kalsan dahi mahşeri bir çölde sen.
Dönüp dolaşıyorken, seslen bana; "öl" de, sen.
İşte, biten yolların ardından doğar güneş,
Yalın ayak yürürken ararsın ebedi eş.
İşte, gözbebeğinden geçip gönle akan, ey!
Tek taraflı değildir, içten içe yakan, ey!
***
Her kalem
aşk yasını, yazar mı? "Yazar," dersen,
Resmedip tasavvuru tablo gibi dimağda,
Çıkmayacak biçimde nakşedip de gidersen,
Her seferin mutlaka menzili olan dağda
Sona varır; o son ki, gelen, geçen burulur.
Görünce yalnızlığı hesap benden sorulur.
İşte, tükenmez denen kalemler tükendiler.
Cinler mi, kâğıtları katlayıp bükendiler?
İşte, kara kalemler, el ayama yazdı, ey!
Zemheride kalmıştım, gecem, hep ayazdı, ey!
***
Her kırpılan kirpiğin sayısız hareketi,
Canımı depreştirir, ruh beden giyinmeden.
Bulutlar toplanarak sunarken bereketi,
Saf duygular çoğalır, ufkumdan gün inmeden.
Rabbim, rahmeti ile doldurup donatırdı.
Beni,
aşkı es geçen beyhudelik yatırdı.
İşte, sinemi delen gümüşten ok bunlardı.
Sanki akan kanımı sek içen zebunlardı.
İşte, alçalan ufku, onlardı hep çalan, ey!
Saf ruhumu müebbet mahkûmluğa kılan, ey!
***
-Sen miydin? Taç olup da, başıma takılan, ey!
Alevsiz ateşlerde gönüllü yakılan, ey!-
Güneri Yıldız (Elazığ, 23.07.2012)
Kategoriler
