Derler bildiklerini.
Söylerler üstümdeki kimsesizleri.
Umurumda değilsin dünya.
Varlığın kadar kuşatır mısın ki…
Alır mısın beni Yaradan’ımdan.
Getirir misin beni
aşkımdan.
Sancı yıldız olmuşsa,
Bitirebilir misin kâinattan!
Her şey hiç içinde şeffaf geceden.
Sabah desen suyun içindeki okyanus.
Damladan gözler birikti, ırmaklarda.
Vadiler oluştu da,
Cennet ağladı, sevgisizlikten.
Yürü be ateşin kızı.
Yürü de,
Utansınlar şeytan olduklarından.
Koysa da tabancasını,
Aklımın balkonuna assam kurşunlarını.
Kaç bedendir çamaşır oldu gözlerim de,
Islak haneler içinde karaya vurdu.
Var mıydı ülkeler,
Var mıydı sana ulaşacağım kıtalar.
Yıldız mısın,
Yoksa rüya mı!
Ben misin sen,
Yoksa benden bana kurulan mı!
Kimselerden bir şey medet etme.
Güneş sendeki fırtınanın kalbinde.
Umudun en karanlık gecende.
Yaşanacaklar sendeki çözümlemede.
Delilik desen,
Senin en çok sevdiğin yerde.
Çıldırsan da dünyanın aklında,
Senin
aşkın gönüllerin zirvesinde.
Bilmez misin aşık,
Yürekler ilmin ve bilimin ötesinde.
Kudret Alkan / İstanbul
Kategoriler
