Kaldırım taşlarında bir çocuktum
Caddelerde buldum rüyalarımı
Karanlık sokaklarında kayboldum, kuytu bir şehrin
Ben bir köy idim
Ne sokağım vardı ne de nefes alacak bir caddem
Aşkımın zincirlerine vurulmuş bir köle oldum
Ne sen varsın şimdi ne de eski gülüşlerin
Ta derinde sol yanımda hala boşluğun...
Paslı zincirlerimde faydasız,umutsuz çırpınışlar
Güneşi,bulutu,ayı,yıldızı olmayan gökyüzü misali
Nefesini hissetmesem de seni yaşıyorum sen de yaşıyorum
Sonunu getiremediğim şiirlerimin sabrını sen de yaşıyorum
Yalnızlık tutsak etmiş zifiri karanlık ruhumun
Gözlerin dört duvrda mevsimler yaşatıyor bana
Çaresiz gecelerin imdadına seni düşünerek yetişiyorum
Yaşantımın pişmanlığına bırakıyorum kederlerimi
Güzelliğinin sadakasısır bana hayat veren ey sevgili
Hayatım anlamına kavuşur doğarım yeniden
Çünkü yüreğimde ateş gözümde güneşsin.
Döndüğün yollardan temizlenir küllerim.
Dünüm yarınım yeşerir kendiliğinden
MEHMET HATİP YILMAZ
Kategoriler
