Avuçlarıma gömdüm hüznü,
Üstüne ağır sözler yükledim.
Siyah yalnız kalmasın diye,
Beyazı da ben uydurdum.
Saç tellerinden sevgililerin,
Ne hikâyeler başlatmıştık oysa.
Kelebekler uçmazdı, kalbimiz derin,
Yüzümüz beyazdı şiirler uzunsa.
Ağaçlar yasaktı şairlere o zaman,
Fikirlerini düşürürsün derlerdi birden.
Ama hiç okumamıştık biz onu üstattan,
Bir şair ki ölmüş düşüp şiirden.
Şehrin duvarlarına kadar sınırlar vardı,
Oysa ne Gazzeydik biz ne de Filistin.
Bir şair tanırdım, ambargoya yalvardı,
‘Haritada gösterin’ dedi ‘Nerede Filistin?’
O zaman ölmek mübah gelmişti bana,
Azrail'in yanında şiirler canlanıyormuş.
Ağaca çıktım ve çağırdı 'Toprak Ana'
Dedim ağaçlarda cidden şiirden anlıyormuş.
Toprağa çekerken ayrılık beni,
Aşk tuttu ellerimden, engelledi.
O gün bu gündür minnettarım ona,
Beni vermemişti, ellerim olmasaydı.
O gün bu gündür dedim ya,
O gün bu gündü işte, anla.
Binlerce sesle boğuşurken ben,
Aşk kapadı kulaklarımı, bir anda.
Yağmur yağmazdı, yalnız olmasaydım,
Ve şubat 13 gün yaşardı yada.
Ben ne kadar alışamasam da,
Kalp çizimlerim yanlış anlaşıldı.
Sokaklar uzundu istediğimiz kadar,
Ve her yol muhakkak çıkardı O’na.
Her yolun sonunda ayrı sevdalar,
Her sevdadan bir yol vardı O’na.
Acaba ki
aşk iki kişilik miydi?
Yoksa beni mi kandırdı kızlar?
Eski gramofonda şarkılar ninniydi,
Bir Diaz vardı çalan, birde hırsızlar.
Kadınlar ağlıyor ve Diaz bunun farkında,
Kıyametse yaklaşıyor her adımda.
Yeni öğrendim bunu üstelik
Şu anki ben en yaşlı benim.
Netice olmaz mıydı noktayı bulmasaydık,
Yarım mı kalırdı ya da duygular?
Aşk bitmezdi mesela o zaman hiç,
Devamedegelen bir virgül furyası.
Farkında olmadan ağlıyoruz oysa
Kızlar elbet güzeldir, yüzü boyanmadıysa.
Şiiri herkes yazar iki uyak ve imgeyle,
Ama
aşk unutulacak bir şey değil bu böyle.
Selver Metin
Kategoriler
