aşk ki
barındırmadı bizi ne yerde ne de gökte
mekansız bıraktı cümle sevinçlerimizi
asıldı zamanın sarkacına gece
kaldık yılkı atlar gibi karanlığın terkisinde
ve mülteci olduk kendi ölümümüze
Bölündü ay, bakışına takılan her gözde
nasılda kusursuzdu yemini özde
elmastı sanki
pürüzsüz bilenen her yeriyle
parçaladığı yüreği
kutsadı zalim güzelliğiyle
gülen gözlerde
umut olması gerekirken
can'ı canan ile aldatıp,
camlarda can kırıklarından
bebeksi elleriyle kırılan kirpiklerimize
buğular asan neden...
neden batar hep göze göze şimdi
hani büyümezdi lokman! göz bebekleri
gözlerimizde büyütmedik mi onu bir bebek gibi
biçtiği kostümü verdiği rollere hiç uyduramayan
meczup istençli kurguların metin yazarı
alarak eline zarları
rast gele serpiştiriyor ayrılıkları
dağların en kuytusunda açan kardelenlere güneş,
gül bahçesinde ateş
ölüme eş
değil mi?
bir çarpımlık bilinç tutulması
ile bir ömrün bahşedildiği serkeş
Yazarın Notu:şiir perisi...
iyi ki varsın...
Kategoriler
