Şizofreni ruhumda ki ses
Ruhumla birsin biliyorum
Seni hala deliler gibi seviyorum
Veya sevdiğimi zannediyorum
İki yılı
aşkındır ayrıyız birbirimizden
Hayalin hiç gitmiyor gözümün önünden
Gece gökyüzünde yıldızlar bile farklı
Kimi az kimisi çok ışık veriyor her yanına
Sabahlara kadar durmadan parıldıyor onlar
Bir birinden ayırtması o kadar zor ki
Sana olan sevgimi bile aydınlatamadılar
Karanlıklarda
Sadece korkumu azalttı
Parıldamaları bile yetti dersem olur
Arada rüzgarın sesini ve
Sonsuzluktan gelen çığlıkları duyar gibiydim
Bu
aşkımızın şarkısı olsa gerek
Sen çok severdin şarkı söylemeyi
Dinlemeyi
Nerdeyse tüm sanat müziğini taşırdın ruhunda
Bense birini bile tam sonuna kadar söyleyemezdim
Duygu yüklüydün
Sevgi doluydun yaşarken etrafındaki irili ufaklı
Tüm canlıları severdin
İşte bunlardan biriydim ben
Sevgilin
Unutmadı seni oda seviyor hala deliler gibi
Ne dersen de
Ne söylerseniz söyleyin seviyorum
Hala seviyorum bunu bilin
Veya öyle zannedin
Sabah oldu
Bahçede kargalar ötüyor
Çığlıklarına uyandım
Yavrusunu yuvasından düşürmüş
Olsa gerek
Bir kedi onu yemeye çalışırken
Anne karga ise ona sert inişler yaparak kimi zaman
Gagası kimi zaman kanadını veya pençeleriyle
Yavrusunu kurtarmak istiyordu
Nafile
Kedi kafasını koparmış
Büyük bir kısmını midesine indirmiş
Bile
O mutlu
Ya çığlıklar atan annesi
Hala umut peşinde
İçim ürperdi birden
Sahi insan umutlarını kaybetmese
Sonsuza kadar mı çığlık atar dercesine
Yaktı yüreğimi
Bu manzara
Sana soruyorum şimdi o sonsuzluktan gelen ses
Sevdanın umutların sesimi bütün bunlar ne
İnsan ölünce
Hepsi yok olmaz mı
Ne dersin bütün bunlara
Sevgilim
Bahattin Tonbul
29.4.2010
Kategoriler
