aşkın alevinde yanıyordu yüzün
yağmurun kızı, diyordu sana herkes
güneş, dudaklarını ısırıyordu, görmüştüm
mavinin ıslak tarihinde buluyordum seni
üşüyen ellerindi üşümüşlüğümü örten
aynaların bittiği yerdeydi güzelliğin
gecenin nemli göğsünde ıslanıyordu yüzün
lacivert şafakların kızıl ufkunda
fırtınanın sesiyle kaçıyordun
dönüşü olmayan denizlere...
güneşin yüreğinde isyan bayrağı açan
eski ve yaralı bir ülkeden geliyordun
şarabın gizemli gülüşünü gezdiriyordun
deniz kokulu ormanların yeşilinde çoğalarak
güne düşmüş mevsim gibi dans ediyordun
şimdi
sevginin yeşil kıyılarında kayboluşunu anlat
dudağında sarı bir kuş gezinsin, sevineyim
son martların ayak izlerine basarak
çekip gideyim, bu yakamoz şehrinden
kimsesizliğin, biriksin avuçlarımda
daracık sokakların ıslak kaldırımları
konuklasın küçük ayaklarını, övüneyim
ve yalnızlığımdan arta kalan soğuk gölgeyi
kiraz mevsiminde kuruyan kızıl tenine süreyim
Kategoriler
